'Een dag in het leven van... Anne-Sophie Hugé, Engie'

-5u30: de wekker gaat af. Het opstaan verloopt niet altijd even gemakkelijk, maar het is een noodzakelijk kwaad als je in de Vlaamse Ardennen woont en werkt in Brussel. Zoals elke zichzelf respecterende woordvoerster – en zelfs nog voor de eerste ochtendkus met de heer des huizes – tokkel ik met één oog richting scherm en de ander nog verdoken in het hoofdkussen op mijn smartphone om de krantenkoppen te overlopen. Vervolgens open ik mijn mailbox om te checken of er Belga-telexen over ENGIE zijn gepubliceerd. En jawel, het valt nooit stil: als de nacht valt in België, neemt de ploeg in Australië het over.

-8u00: ik kom aan op het bureau na een dik uur op de trein. Eerste zaak van de dag: mijn collega’s begroeten, koffie in de hand en glimlach op de lippen. Niets beters dan direct en persoonlijk contact om sterke banden te smeden in de schoot van het departement. Bovendien kom je veel dingen te weten aan de koffieautomaat!

-8u15: zelfs in het digitale tijdperk hou ik van bladeren door papieren kranten, de politieke en economische actualiteit te overlopen en ook – ik beken – een blik te werpen op de “gossip”-pagina’s. Hou het stil!

- De ochtend wordt ingepalmd door teamvergaderingen, maar eveneens door afspraken met projectverantwoordelijken. Ze wekken mijn aandacht met hun projecten en expertise, die geopenbaard zullen worden in de vorm van een communiqué of een persbezoek. Een journalistenklusje eigenlijk: ik ga op zoek naar scoops en mooie verhalen, om het bedrijf in de schijnwerpers te zetten en zijn maatschappelijke rol te benadrukken.

-12u30: als ik niet in het gezelschap van mijn collega’s van mijn zelfbereide salade geniet (en ja, vrouwen weten waarover ik het heb: salade is nul punten!), maak ik van de gelegenheid gebruik om met journalisten te lunchen. Deze momenten zijn belangrijk: in het geval journalisten en woordvoerders geen collega’s zijn, kunnen ze op deze lunchafspraken elkaar beter leren kennen en op informelere manier over de bedrijfsactualiteit en de sector babbelen.

-De namiddagen zitten vaak volgepropt met persvragen. Dagen zonder telefoontjes van journalisten zijn zeldzaam op de persdienst van ENGIE.

-De werkdag loopt op zijn einde (overigens nooit op een vast uur): ik keer terug naar het diepe platteland om mijn aandacht te richten op mijn drie ukkepukjes, die ook veel dingen te vertellen hebben. Ik probeer te helpen bij het huiswerk, maar daarvoor is het vaak te laat. Dan genieten we van elkaar rond een lekkere maaltijd of tijdens een leuke film, die meestal door loting bepaald wordt want daarover is nooit een consensus.

-23u30: ik had nochtans gezegd dat ik zoiets nooit meer zou doen… Maar ik ben weer in slaap gesukkeld voor de tv. En nu kan ik het niet laten om een laatste blik te werpen op mijn gsm… Wie weet heb ik misschien een oproep gemist van enkele media (ter herinnering: die slapen nooit!). Enfin, tot binnen enkele uren, smartphone. Slaapwel!

PS: ik heb een ideale werkdag beschreven, maar wat echt boeiend is op de persdienst van ENGIE: geen enkele dag lijkt op de vorige, en je weet zelden wat de volgende dag zal brengen.